زلزله رفت، اما بی‌سرپناهی ماند؛ چهار سال چشم‌انتظاری عشایر سرشط اندیکا برای سرپناه

وقوع زلزله در منطقه سرشط اندیکا نه تنها زخم تازه‌ای بر پیکر محرومیت‌های دیرینه این منطقه وارد کرد، بلکه فقدان زیرساخت‌های اولیه و شرایط دشوار زیست عشایری را بیش از پیش نمایان ساخت. زلزله‌ای که اگر در یک محیط شهری رخ می‌داد، بی‌تردید با فاجعه انسانی و خسارات گسترده اقتصادی همراه بود.

سرشط، موطن عشایر ایلوندانی که سالانه کوچ ییلاق و قشلاق خود را میان چهارمحال‌وبختیاری و خوزستان انجام می‌دهند، در دل کوه قرار دارد؛ منطقه‌ای که همین موقعیت سخت‌گذر، امدادرسانی و خدمات‌رسانی را به‌شدت دشوار می‌کرد. در روزهای پس از حادثه، مقامات عالی‌رتبه کشور از جمله رئیس‌جمهور فقید، اعضای هیئت دولت، گروه‌های جهادی و نهادهای حاکمیتی با بالگرد به این منطقه رفتند و وعده‌هایی برای ترمیم خرابی‌ها ارائه شد. هرچند بخشی از نیازهای فوری مانند تأمین پوشاک، خوراک و ترمیم مقطعی راه‌ها انجام گرفت، اما مهم‌ترین و اساسی‌ترین مطالبه مردم یعنی ساخت سرپناه ایمن همچنان بر زمین مانده است.

بر پایه اظهارات شاهدان محلی و برخی مسئولان مرتبط، با وجود گذشت چهار سال از زلزله و پیگیری‌های مداوم مسئولان شهرستان و استان از مکاتبات با معاون اول رئیس‌جمهور و رئیس سازمان برنامه و بودجه تا نامه رسمی وزیر کشور برای تخصیص مبلغ یکصد میلیارد ریال جهت ایمن‌سازی و ساخت منازل هنوز اقدام عملی و جدی در این زمینه انجام نشده است. نتیجه آن‌که مردم سرشط همچنان در چادر زندگی می‌کنند و با آغاز فصل سرما، در میان باران‌های سیل‌آسا و کولاک زمستانی، چشم‌انتظار سقفی امن برای خانواده‌های خود هستند.

اکنون که سرمای زمستان هر روز شدیدتر می‌شود، ضرورت دارد دستگاه‌های مسئول با حضور میدانی و اقدام عملی، روند ساخت‌وساز را آغاز کنند تا مرهمی بر دل‌هایی گذاشته شود که چهار سال است در پی یک حادثه طبیعی، بی‌خانمان مانده‌اند و هنوز هیچ پناه مطمئنی نصیب‌شان نشده است.

پایان پیام//