روحانی حداقل در این یک زمینه راست می گوید

رئیس جمهور در توجیه آنکه چرا به وعده های انتخاباتی اش عمل نکرده و از هر ده تا یکی را هم به اجرا در نیاورده گفت؛ الان در شرایط جنگ اقتصادی هستیم و آن وعده ها مربوط به زمان صلح بوده است. اینجایش را درست می گوید؛ چند سال اخیر اجماع جهانی علیه ما شکل گرفته است. در عربستان یک صدام جدید به نام بن سلمان، زمام امور را بدست گرفته و در آمریکا یک رئیس جمهور جمهوری خواه، بر سر کارآمده که خدا را بنده نیست که کنترلش در دست لابی قدرتمند و سرمایه دار صهیونیست در آمریکا(ایپک) است. از طرفی در اروپا هم طی چند سال اخیر دولت های راستگرا و محافظه کار یکی پس از دیگری تشکیل شده اند که موضع سختی در برابر جمهوری اسلامی دارند و در مجموع اینها منجر شده به تنگ تر شدن حلقه ی محاصره ی اقتصادی و رسانه ای ایران.

تا اینجایش حق با رئیس جمهور است؛ اما در اینجا دو نکته ی اساسی مطرح می شود. اول آنکه این جنگ اقتصادی و رسانه ای، عملا از سال ۱۳۹۰ (دو سال آخر دولت احمدی نژاد) شروع شد و نه از سال۹۶ بطوریکه موج اول تحریم های (بقول آمریکا) فلج کننده از اواخر سال۹۰ اعمال شد و زمانی که دولت اول و دوم روحانی برسرکار آمد، ما در صلح بسر نمی بردیم، بلکه در آن زمان، در میانه ی یک جنگ تمام عیار بودیم. حال جناب پرزیدنت باید پاسخ دهد که چرا در سال ۹۲ و به طریق اولی در سال ۹۶ ، این جنگ اقتصادی را تشخیص نداده و آن را صلح انگاشته که بر اساس آن، وعده های تو خالی و فانتزی بدهد؟ آیا این تجاهل، عامدانه بوده یا مبتنی بر درک نادرست و غلط از معادلات سیاسی بین المللی و منطقه ای؟

نکته ی دوم اینکه چه در سال ۹۲ و چه در سال ۹۶، جریان انقلابی به درست دریافته بود که علیه ملت ایران جنگ اقتصادی و رسانه ای همه جانبه ای شروع شده است که جز با مقاومت و نگاه به درون از یک سو و تقویت محور مقاومت و هلال شیعی از سوی دیگر، نمی توان با آن مقابله کرد و اثرش را کاهش داد؛ به عبارتی آنچه شما و تیم تان در سال ۹۷ و ۹۸ به آن رسیدید، یعنی اعلام شرایط جنگ اقتصادی و رفتن به سوی مقاومت اقتصادی، برنامه ی مسلم نامزد های انقلابی انتخابات ۹۲ و ۹۶ بوده و به موجب عدم پیگیری اقتصاد مقاومتی از سال ۹۲ و گشودن در های اقتصادی به روی جهان و تئوری توسعه ی وابسته، خسارت های زیادی به مُلک و ملت وارد آمده که جبران آن سال ها زمان می برد. حال باید شما پاسخگوی این خسارت ها باشید.

بدون شک هر دولت دیگری بجز دولت پرزیدنت روحانی بر سر کار می آمد؛ فشار های خارجی همچنان وجود می داشت، اما دلیل اصلی آنکه جریان انقلابی کوشید تا در یازدهمین و دوازدهمین دور انتخابات یک دولت جهادی و جوان روی کارآورد، این بود که فشار تحریم ها و جنگ اقتصادی را که غرب بر ملت ایران تحمیل کرده بود با مدیریت صحیح منابع، نگاه به درون و عدم وابستگی به قدرت های جهانی کاهش دهد. ضمن اینکه انتقاد اصلی جریان انقلابی به دولت های یازدهم و دوازدهم به اینجا ختم نمی شود و به سوء مدیریت و گاه عدم مدیریت حوزه های مختلف، می رسد.

انتهای پیام/